Zo is het ook met Guido : de muze vergezelt hem al van in zijn wieg. Als baby (geboren op 28 juni 1940) konden zijn ouders zijn geween alleen maar stillen met een lied van Charles Trenet (‘ Boum, quand notre coeur fait boum!’). Dat lied herinnerde hem aan zijn eigen aangeboren levensvreugde die door de onfortuinlijke oorlogssituatie danig werd geconditioneerd. Vader en moeder, broers en zussen, fungeerden samen met hem in zijn jeugdjaren als huiselijk koor. Die meerstemmigheid zocht hij ook op in zijn collegetijd als lid van het Heilig Hartkoor van de Basiliek van Koekelberg. De zangensembles waarvan hij ook deel uitmaakte, lagen hem soms nader aan het hart dan zijn studies.

Toen hij achttien was, zette hij samen met zijn zus Emmy en zijn broer Jean-Jacques het Trio Cassiman op het spoor van folk en negro-spiritualmuziek. Samen hebben ze dertig jaar lang de podia van Vlaanderen en omstreken beklommen.

Het kon bijna niet anders of de muziekmicrobe tastte ook zijn beroepsleven aan. Guido vond in de toenmalige BRT (nu VRT) een dankbaar kanaal voor zijn muzikale aspiraties. Als soldaat/milicien bij de welfaredienst van het leger mocht hij in 1961 al het ‘soldatenhalfuurtje’ samenstellen en presenteren. Daarna werkte hij als muziekproducer samen met Jan Geysen aan programma’s als ‘De zesde dag’, ‘Toost’, ‘Trammelant’, ‘Alle gekheid op een bandje’, ‘Ook dat nog’, ‘Griezelementen’ en het radiocabaret ‘Mallemolen’ en produceerde hij voor de muziekdienst van BRT 1 tal van opnamen met de BRT orkesten en diverse Vlaamse zangers en zangeressen. Maar vooral bij BRT 2 Omroep Brabant (later Radio 2 Vlaams-Brabant) kon hij zijn muzikale inspiratie naar hartelust uitleven. Hij plaatste de microfoons graag ter beschikking van tal van binnen- en buitenlandse muziekensembles in het chanson, volksmuziek-, folk-, jazz-, blues- en kosmische muziekgenre. De uitschieter in de rij programma’s is de ‘Troubadoursavond’ geweest, een concertformule waarmee Omroep Brabant de Vlaamse muziekcultuur in het Brusselse en het Brabantse een hart onder de riem heeft gestoken.

1982 was dan weer een cruciaal moment in zijn eigen muzikale privé-leven. Toen richtte hij samen met Herman Elegast het Ensemble Gospodi op. Vier mannenstemmen waaronder Herman en Guido, Jos Simal en Paul Nieuwdorp (later vervangen door Frederik Meireson) begonnen een twintig jaar lange verkenning van de Slavisch-Orthodoxe kerkelijke gezangen. Het werd een prachtige tocht vol stemmige a capella klanken en verinnerlijkende muziek die Guido nog dichter bij zijn wezenlijke (muzikale) kern hebben gebracht.

Sedert 1997 is Guido met vervroegd pensioen en schrijft en zingt hij zijn eigen chansons. Die zijn te beluisteren op cd’s : ‘Zielekracht’, ‘Alles is één’ en ‘Het Licht van Reiki’ (ook in een Engelse en Franse versie).

In 2004 onderging hij een heelkundige ingreep vanwege een (uitgezaaid) kankergezwel. Na zes maanden was hij vrij van kanker verklaard na een goede medische behandeling maar ook door zijn eigen intense zang- en klankentherapie

Die intense ervaring leverde hem nieuwe inzichten op omtrent heling via o.a. ‘naam-bezinging’.

Over de liedjes

"Ik formuleer mijn levensvisie in het genre dat mij al heel mijn leven na aan het hart ligt, het chanson. Sedert ik met vervroegd pensioen ging op 57-jarige leeftijd ben ik mijn inzichten beginnen te verwoorden en te verklanken in liedjes. De natuur (tuinieren, wandelen), mijn kinderen en kleinkinderen zijn onvolprezen voedingsbodems voor mijn inspiratie. Die inspiratie is ingesijpeld nadat ik mij daarvoor vanuit mijn hart ‘beschikbaar’ had gesteld.

Zoals ieder mens stel ik me de vraag : wie ben ik? De genetische erfenis van mijn ouders en voorouders resulteert in mijn leven. Met dat pakket ga ik mijn weg en toets ik mijn bewustzijn aan mijn ervaringen. Vandaar dat men elk lied als een gekristalliseerd inzicht kan beschouwen en alle liedjes als een soort puzzel die samen mijn innerlijk portret weergeven. Nog anders beschouw ik mijn liedjes als rotspartijen die boven het wateroppervlak van mijn levensrivier uitsteken en waarop ik me stap voor stap, sprong na sprong begeef om uiteindelijk de andere oever te bereiken. Bij momenten zit de nattigheid mij tot over de oren.

Wat mij al heel mijn leven in stijgende lijn bezig houdt, is het schijnbaar contrast tussen de fysica en de metafysica, het manifeste en het niet-manifeste, het materiële en het spirituele, de ‘mannelijke’ en de ‘vrouwelijke’ energie, de éénheid en de verscheidenheid, de onvolmaaktheid van de ‘niet-ontwaakte’ mens en de innerlijke volmaakte kracht van de ‘ontwaakte’ mens om zijn beperkingen te kunnen overstijgen. Ik bekijk dit alles door de ogen van mijn bewustzijn als bepalende factor op mijn levensweg, waarvan ik de unieke ontwerper ben."

Samen vormen Guido, Wim en Sylvia een echt holistisch team dat dus veel meer is dan de som van de delen.